Samos (Sisam Adası)

İşte şimdi sıra geldi bizim ailenin meşhur Samos’una.  Burayı ilk annemler keşfetti ( tabii bizim aileden J ) Her sene, annemlerin tatilini anlatan iyi bir slayt gösterisinden sonra, sonunda eşim ile benim de ağzımızın suyu aktı ve ben hamileyken biz de Samos’u keşfe çıktık. Hem de annem yanımda oldu J Daha sonra Beliz 11 aylıkken ve 2 yaşındayken tekrar gittik. Burada tatillerimiz her seferinde çok güzel geçti. Gönül isterdi ki bu sene de gidelim ama artık seneye kaldı.

Samos gezilerimizin en zor kısmı Yunan Konsolosluğu'nun telefonunu düşürebilmekti. Bu işte başarılı olunca gerisi pamuk ipliği gibi geliyor. Ben, hele de ilk seferde üç dört gün telefonu düşürebilmek için çalıştığımızı hatırlıyorum. Sonunda annem iş yerinden telefonu otomatiğe bağlamıştı da o şekilde randevu tarihi alabildik. Tabii randevu saatinize bakıp gününüzü ayarlamamanızı da bilgi olarak ekleyeyim. Tam vaktinde giremiyorsunuz. Konsolosluk önünde epey bir kuyruk oluyor. Ama hamileyseniz sorun yok. Ben içeride sıra gelene kadar kestirmiştim :) Samos'a farklı dönemlerde ve farklı ulaşım araçlarıyla gittiğimiz için her dönemi ayrı başlık altında anlatacağım.

Ben Hamileyken Samos - 2011 Temmuz

Önce ben hamileyken nasıl gittiğimizi anlatayım. Sonra da minik Beliz'imiz ile gidişimizi anlatırım. Hem herkese alternatif olsun.

Pasaport ve vizelerimizi aldıktan sonra Melih dedesi, annem, Çağrı ve ben dedemizin kocamaaaan bagajı olan station arabasına atladık. Önce Yenikapı-Bandırma arabalı feribotuna bindik. Ara sıra mola vererek yaklaşık 7 saatte Kuşadası'na vardık. Biraz da acele ettik çünkü günde sadece sabah bir tane ve öğleden sonra bir tane olan feribota yetişmek istiyorduk. Neyse ki saat 17:00'deki Kuşadası-Samos feribotuna yetiştik. Hemen arabayı iyi bir yere park edip, limanın karşısındaki Meander Travel'dan pasaportlarımızı gösterip feribot (arabasız) biletlerimizi aldık.

Samos'da liman çıkışı hemen internet üzerinden kiraladığımız arabamızı aldık ve Melih dedemiz artık yolları ezbere bildiği için elimizle koymuş gibi pansiyonumuzu  bulduk. Kaldığımız yer, çok basit, şaşaadan uzak ve tertemiz bir pansiyon. Odası küçük ama içinde mutfağı da var. En en en önemlisi de tabii ki kağıt gibi dümdüz olan denize sıfır olması. Pansiyona vardığımızda her ne kadar hava serinlemiş ve kararmaya yüz tutmuş olsa da kağıt gibi durgun masmavi denizi görünce denize doğru koştuk, koştuk, koştuk... ve ben ayaklarım denize girince zınk diye kalakaldım. O nasıl bir şeydir. Buz gibi bir su. Çağrı titreye titreye kendini denize attı. Ben çekimser kalsam da (ne de olsa hamileydim)  bir dalıp çıktım. Yine de ertesi gün denizin sıcak olması ümidiyle güzel bir uyku çektim. Gerçekten ertesi gün deniz hem yine dümdüzdü, hem de daha ılıkımsıydı, evet sıcak diyemeyeceğim ama kesinlikle girilemeyecek gibi değildi. Mesela Bozcaada'nın suyu daha soğuk. O şekilde kıyaslayabilirsiniz. Unutmadan bu arada ada çok büyük. Bir dolu plaj ve gezilip görülecek yer var.

Bence sakinlik arıyorsanız en güzeli bizim kaldığımız yer olan Mykali (Psili Ammos). Burası çok sakin. Tüm gürültülü, eğlenceli yerlere ve restoranlara uzak. Sahili uzun, çakıl taşlı. O yüzden de bir deniz ayakkabısı şart. Deniz de genelde dümdüz. Bizim kaldığımız motelin yanında bir kaç tane kafe-restoran var. Öğlen yemeklerini orada hallediyorduk. Odamızda mutfak olduğu için de marketten kahvaltılık alıp güzel güzel odamızda ya da bahçede kahvaltımızı ediyorduk. Akşam yemeği için ise arabaya atlayıp ver elini değişik yerler. Tabii her gün aynı sahilde durmadık. Farklı sahillere de gittik ama benim gönlümde yer eden gerçekten bizimki. Belki de odadan çıkıp direkt sahile gidebildiğim için çok rahat geldi. Neyse hamilelik gezisini kısa geçeyim. Şimdi gelelim Beliz hanım 11 aylıkken gidişimize.

Beliz 11 Aylıkken Samos - 2012 Ağustos

Daha önceden Beliz'in de pasaportu çıkmış olduğu için yine direkt Yunan Konsolosluğu'na başvurumuzu yapıp vizemizi aldık. Hem de bu sefer daha uzun süreli aldık. Bir daha ki seneye söz verdiler 1 sene alacağız inşallah. Pasaport-vize işlemleri tamam olduktan sonra sıra geldi diğer detaylara karar vermeye. Benim minik kızım Beliz'im nedense ilk sene gündüzleri pek uyumadı. Hatta arabada bile uyuduğu pek vaki değildir. Bu yüzden arabayla 7 saat gibi bir uzun yolu gözümüz yemedi. Hem de daha önceden Barselona'ya uçak ile gidişimiz çok rahat olduğu için paşa paşa Beliz, Çağrı ve ben Atlas Jet uçağımıza atlayıp İzmir'e indik. (Bu sefer annemler zaten Samos'taydı ama dedemiz iki gün sonra İstanbul'a döndü). Atlas Jet'i o sene tercih ettik çünkü o sene sadece Atlas Jet'in Kuşadası'na servisi vardı. Memnun da kaldık. Uçak iniş kalkışlarında yine Beliz'i emzirdiğim için hiç sorun olmadı ve yine uzun bir uyku çekti. Havaalanından servise atladık. Tüm uykusunu uçakta aldığı için serviste cin gibiydi. Şansımıza ön çapraz koltukta ufak sevimli bir köpecik vardı da ara ara Beliz'in ilgisini çekip oyaladı. Buradan da sevgili köpeciğe teşekkür ediyorum :) Sonra da Beliz yine sıkıntıdan kendini memeye verdi ve horul horul uyudu. Ben de böylece biraz kestirebildim.

Kuşadası'nda inince hemen bir taksiye atlayıp limana gittik. Limanın hemen karşı kaldırımında bizi Liman Otel bekliyordu. Odaya bavulları attıktan sonra eşim hemen bir koşu gidip yan kaldırımdaki Meander Travel'dan Kuşadası-Samos feribot biletlerimizi aldı. Ben de o sırada balkona çıkıp feribotlara karşı, Beliz'e İstanbul'dan getirdiğim ev yapımı yoğurt ve mercimek çorbasını içirdim. Yemekleri taşımak için güzel bir termos çanta almıştık. Böylece yemekleri bozulmadan yedirebildim. Ne kadar ev yemeği yese kardır ;) çünkü gerisini kavanoz mama aldım.  Havadan mı, yorgunluktan mı, manzaradan mı bilemedik ama hem yoğurdu hem çorbayı bitirdi. İnanamadım. Beliz çok iştahlı bir çocuk olmadığı için böyle bir olay daha önce vuku bulmamıştı.

Sonra hep birlikte akşam yemeği için dışarı çıktık. Dolaştık da dolaştık. Sonunda yorgunluktan mıdır nedir bilmiyorum ama karar veremeyip kös kös otele geri döndük. İyi ki de döndük. Meğer otelimizin terası süpermiş. Hakikaten süpermiş. Denize karşı oturup rahatladık. Tabii saat 22:00'ye geldiği için yiyecek pek fazla şey kalmamıştı. Sadece pirzola, salata ve patates kızartması yiyebildik. Gerçekten hepsi lezizdi. Beliz'in çok uykusu gelmesine rağmen o da bir pirzolayı şapur şupur emdi. (Evet o saatlerde hala ayaktaydı.) Ben de özellikle patates kızartmasına bayıldım. Evde yapılmış, yağ çekmemiş, üstü kekikli... Ay yine ağzımın suyu aktı. Neyse toparlıyorum. Hepimiz o günün yorgunluğuyla sabaha kadar mışıl mışıl uyuduk. Sabah 8:30 feribotuna yetişmek için Beliz hariç biz erkenden kalktık. Normalde Beliz uyanmasın diye çıt çıkarmadan hareket ederiz. Bu sefer terslik ya; öpüyoruz, kokluyoruz, gıdıklıyoruz tık yok. Şimdi diyeceksiniz ki çocuk gece geç yattı, herhalde kalkamaz. Ben de diyeceğim ki hayır. Bizim kızımız maalesef 1,5 yaşına kadar geç yattı. Erken yatağa gitsek huzursuzlanır uyumazdı. Biz eşimle uyuya kalırdık. Evet bildiniz. Beraber yatıyorduk. (çık çıkları duyar gibiyim, evet suçlu benim. Gece geç saatte uyanıp yan odaya gidip emzirmek zor geliyordu. Bu yüzden 6 aydan sonra yanımıza aldık.) Tüm yorgunluğuna rağmen bir sağa bir sola döndü. Sonunda yalana yalana uyandı ve terasta hızlıca kahvaltı edip motora yetiştik. Motorda ilk başta dışarıda oturduk ama çok feci esiyordu. Biz de içeri kaçtık. 2 saatin sonunda Samos limanına vardık. Pasaport kontrolünden geçtikten sonra Melih dedemiz bizi limandan aldı. Hemen limanın karşısındaki araba kiralama yerinde Çağrı da kendi ehliyetini kaydettirdikten sonra otele doğru yola çıktık.

Her zamanki gibi deniz dümdüz ve cam gibiydi. Denizimize girdik, yüzdük, yemeğimizi yedik. Maalesef gece, Beliz'imizin bize kötü bir sürprizi oldu. Doğduğundan beri ilk defa ateşlendi. Hemen Calpol'ünü verip, ılık suyla ıslattığımız bezlerden bileklerine ve alnına kompres yaptık. Sabaha kadar da sürekli emdi. Ertesi gün öğlene doğru toparladı da rahat bir nefes aldık. Sanırım feribotta gelirken dışarıda oturmak hataydı. Hastalık yüzünden ilk iki gün Beliz'i denizden uzak tuttuk. Yine de sahil de taşlar çok ilgisini çekti. Bir de kovaya su koyduk mu değmeyin keyfine. İki günün sonunda Beliz'i denize soktuk. Su da serin olduğu için, Beliz'i denize sokarken İstanbul'dan aldığım balık adam giysisi kumaşından yapılma mayoyu giydirdik. (bebek üşümesin diye özel olarak üretilmiş. O zaman Joker'de bulmuştuk) Mayoya rağmen hemen üşüyordu. Biz de korkudan dudak titrediği anda çıkartıyorduk. Burada annemin çok yardımı oldu. Annem Beliz'i kurulayıp tek seferlik mayoyu değiştirirken ben gönül rahatlığıyla Çağrı'yla yüzdüm :) Yani anne ile tatile çıkmanın artı yönü çok. Tabii eksi yönleri de olmuyor değil. Her ne kadar eşim ile bana kafa dinleyecek boş zaman kalsa da yanınızda sizden büyük biri olunca bebeğe istediğiniz gibi bakamıyorsunuz. Çok karışıyorlar!!! Anneciğim seni çok öpüyorum ve seviyorum :) Tabii ki büyük tecrübesi iyi, dinlemek, yeri geldi mi uygulamak güzel ancak bazı zamanlar oluyor ki sanki ben ortada yokum da sesim de çıkmıyor. Bir de bir telaş bir telaş. Neyse tekrardan çok öptüm anne. Muck ;) (Annemden de kendi bakış açısıyla yazmasını istediğim için sorun yok, bir de ondan dinlersiniz) Başka koylara da gitmeye gerek görmedik. Nasıl olsa daha önceki gelişimizden nerede ne var biliyorduk. Burada bir ihtiyaç olsa hop hemen odaya koşup halledebiliyor insan.

Aynı zamanda çocuk için alışverişe gelecek olursak; hem Vathi'nin (Samos'un baş şehri) içinde, hem de bizim pansiyonumuzun olduğu Psili Ammos'tan Vathi'ye inerken yokuşun sağ tarafında çok güzel bebek-çocuk dükkanları var. Hele yokuştaki bayağı büyüktü. Buradan Beliz'e çok değişik mama kaşığı ve masaya yapışan vantuzlu mama tabağı aldık. (bu tabak bayağı işe yaradı. Önündeki tabağı oynatamadığı için yemekler etrafa pek saçılmıyor) Vathi'nin içindeki dükkandan da güzel bir portatif mama sandalyesi aldık. Masalara monte ediyorsunuz. Katlandığı için de arabada arkaya atıyorduk. Hem restoranlarda hem kaldığımız pansiyonda hayatımızı kurtardı diyebilirim. Başka bir dükkanda da çok değişik ve güzel çocuk elbiseleri vardı. Biraz pahalı da olsa (ne de olsa euro) bir tane kirazlı elbiseyi dayanamadım, aldım.

 Öğlen yemeklerini de yandaki restoranda hallediyorduk. Zaten Beliz daha çok kavanoz mama yiyip emdi. Arada da süzme yoğurt yedi. Akşam ise hastalığı geçtikten sonra değişik yerlere gittik; Vathy, Pythagoreio, Karlovasi, Kokkari (burada güzel bir kokoreççi kasap restoran var) ve tabii ki benim hatta hepimizin favorisi olan Vourliotes. Genelde buralar başta kabus oldu. Çok huzursuz oldu, ağladı. Yine de bir yolunu bulup uyutabildik.  Bir akşam da sahilde bir balık lokantasına gittik. Burada çok güzel uyudu biz de keyifli bir akşam yemeği yedik. Uyuduktan sonrası; huzurlu ve keyifli bir akşam yemeği...

                                      

Beliz 2 Yaşındayken Samos - 2013 Eylül

Bu sefer  Samos'a gidişimizde bize Beliz'in sevgili amcası, Erer ablası (yengesi) ve de Eren abisi eşlik etti. Uçağın rahatlığını keşfettiğimiz için bu sefer de uçak ile yaptık gidişimizi. Yine;
Uçak ile İzmir - servis ile Kuşadası - 1 gece Kuşadası'nda konaklama - motor ile ver elini Samos.

Bu tatilimizde yaşlar farklı olsa da (biri 2 biri 7 yaşında) iki çocukluyduk. Hem de iki iştahsız çocuk! İyi bir deneyim oldu. Böylece yine de aç kalmadıklarını gördük. Neredeyse her yerde cacık(tzatziki), kabak kızartma(zuccini balls), musakka(moussaka), karnıyarık, domatesli köfte(soutzoukakia), dolma(dolmades), zeytinyağlı fasulye, bamya, şiş çeşitleri(souvlaki) gibi ev yemeği bulabiliyorsunuz. Bir de Galeos denen köpek balığı filetosu var. O da harika. Tarator sos ayrı satılıyor. Genelde menüde salata bölümüne koyuyorlar.

Otele vardığımızda her zamanki gibi dingin denizimiz bizi bekliyordu. Bu sefer aşağıdaki süit odayı tutup hep birlikte kaldık. Çok da keyifli oldu. Biz kızlar ve çocuklar eşyaları yerleştirirken, babalar hemen denize koştu tabii. Sonra gidip süpermarket alışverişimizi yaptık. Akşam yemeği için ilk durağımız tabii ki Vourliotes'ti. Güzel bir akşam yemeğinden sonra kafaları vurup uyuruz demiştik ancak Beliz sağ olsun ilk gece kabusunu yaşattı. Bir ağlama, bir ağlama. Susturabilene aşk olsun. Saat gece yarısını geçmiş hala uyumamak için direnen biri. Tabii genel olarak uykuyu sevmemesine rağmen bu sefer üstüne yeni yerin yadırganması da eklendi. Tam şenlik oldu. Sürekli dışarı bakıp ağladı. Ne söylediysek yatıştıramadık. Bu sefer aldı eline i-pad'i. Oynamaya daldı. O saatten sonra artık hiç ellemedim. İlk defa elinde i-pad ile yatağın içinde uyuya kaldı. Neyse ki kaldı da biz de tüm günün yorgunluğunu sonunda atabildik. Buradan da seyahat arkadaşlarımızdan özür dileyelim. O gün bayağı kafaları ütülendi.

 Ertesi sabah kahvaltımızı terasta yaptıktan sonra. Beliz bu sene daha büyük olduğu için daha zor üşüdü. Geçen sene üşütmeyen bir aparat almıştık. Bu sene de yine aynı firmanın 15 kg kadar olan deniz yeleğini aldık. Yeleğin içindeki köpükleri, çocuğun kendine güveni geldikçe sırasıyla azalta biliyorsunuz. (Biz bu sene "A" köpüklerini çıkarttık) Hakikaten çok memnun kaldım. Boynuna kadar suyun altında olduğu için daha az üşüdü ve daha da önemlisi bizim tutmamıza gerek kalmadan kendi başına yüzmeye başladı. Kendine güveni geldi. Abisi de yanında olduğu için çok güzel deniz keyfi yaptılar. Şişme deniz ejderhasıyla hem Eren hem Beliz tüm denizi fethetti.

Sonuçta da tabii ki akşama çok yoruldular. Eren abimiz uykuyu çok sevdiği için odaya varır varmaz, hatta bazen arabada uyuya kalıyordu. Sanırım abisinin enerjisiyle Beliz de bir iki sefer arabada uyuya kaldı da hemen yatağa yatırıp odanın dışında terasta keyifle oturup çaylarımızı yudumladık. :)

Deniz sefasının ardından akşam yemek için Kokkari'deki Dyonisos restoranda yumuşacık etlerimizi yedik. Beliz benimle pirzolayı paylaştı. Eren de güzel bir bifteği mideye indirdi. Sonra, uzun yıllar sonunda dost olunan restoran sahiplerine her zamanki gibi Türkiye'den götürdüğümüz hediyelerini verdik. İstanbul'a dönmeden bir daha uğrama sözü verip oradan da ayrıldık. (Sonradan gidip bizim için özel hazırlanmış kokoreçlerimizi yedik. Hatta annemler için de dondurulmuş olarak hediye verdiler.)

Başka bir akşam yemeyi için Pythagoreio'ya gittik. Burada da ortaya değişik mezeler söyledik. Balık yedik. Çocuklar da mezelerden yedi. Hem de buradaki meşhur Yunan filozofu ve matematikçisi  Pythagoras'ın (Pisagor) heykeline baktık. Beliz de biraz oradaki çocuk parkında oynadı.

Beliz ile günlerimiz genelde neşeli, arada stresli geçti. Hele bir akşam yine Vourliotes'e gittik. Sürekli bu köyden bahsediyorum bari biraz anlatayım. Burası tepede çok şirin bir köy. Gitmesi biraz zahmetli. Bayağı virajlı bir yoldan dağın tepesine doğru çıkıyorsunuz ama gerçekten yola değiyor. Burada bizim favori restoranımız "Blue Chairs"'e gittik. (artık arkadaş olduk, annemler her sene hediyeler götürüyor çünkü onlar da bizi hediye yağmuruna tutuyor) Sonunda iple çektiğim Vourliotes gecesi tam bir rezalet oldu. Tüm köy Beliz'in ağlamasıyla yankılandı. Bizde de hata vardı. Beliz'in çok uykusu vardı ama nasıl olsa pusetinde uyur diye düşünmüştük. Yanlış düşünmüşüz. Yediğimizden, içtiğimizden pek bir şey anlayamasak da havası bize yetti..

Diğer akşamlar biraz Eren abisiyle oynadı. Biraz müzik eşliğinde dans etti. Bizler de keyifli zaman geçirdik.

Eve dönüşümüzde sabah pastahaneye gidip hepimize birer tane spanakopita (ıspanaklı börek, gerçekten muhteşem) ve kremalı börek ( tek kelimeyle enfes ama kesinlikle taze yenmesi lazım) aldık. Motor'da, Kuşadası'na geçişte löp diye mideye indirdik ve dönüş yolculuğu başlamış oldu.

Evden kopup; deniz havası almak, değişik yemekler yemek ve değişik bir ortama girmek inanın insanı kendine getiriyor. Keşke insan sık sık tatile çıkabilse. Neyse bu tatillere de şükür. İyi bir tatil sonunda yine şarj olup güzel evimize geri döndük. Artık bir daha ki tatile kadar haldır haldır çalışma başladı...

Barselona (Barcelona)

Beliz ile ilk uzun yolculuğumuz 8 aylıkken gittiğimiz Barselona’ydı. Bu tatile Beliz, eşim Çağrı, yakın arkadaşım gezenti Esra ve ben çıktık. Aklımda kalan bir iki çileden çıktığım sahne dışında harika bir tatildi. Puset ile dolaşmak için de çok uygun bir şehir. Düzayak ve çoğu yer birbirine yakın.

Tatile çıkarken korktuğum iki şey vardı; Barselona’dayken hastalanması ve uçaktayken huzursuz olması. İkisinin de başımıza gelmediği için çok mutluyum.

Yurt dışına çıkarken yapılması gereken ilk şey herkesin geçerli bir pasaportu (en az 6 ay daha süresi olması lazım ki vize alabilin) olduğundan emin olmak. Buna bebek de dâhil. Beliz’in pasaportu ve vizesi için iki ayrı ebatta vesikalık fotoğrafını çektirdik. Kendi başına oturamayacağı için kucağıma oturttuk benim üstümde düz renk tişört olduğu için dekupesini kolay yaptılar ve hemen vesikalığı hazırlandı. Çok saçma olsa da maalesef vize başvurusunda kendimiz için hazırladığımız tüm evrakları (eşimin çalıştığı şirketin imza sirkülerine kadar) Beliz’in dosyasına da koyduk. Pasaportu aldıktan sonra vize başvurusunu da tamamladık ve üç gün sonra vizemiz onaylandı, eşim de gidip üçümüzün pasaportlarını aldı. Kalmak için de apart otel seçtik. Mutfağı da olduğu için Beliz’e akşam püre ya da muhallebi hazırlayabildim. Çok rahatlık oldu.

Gelelim daha zor bir işe. Valizi hazırlamak!!! Kötü bir huy biliyorum amma velakin valizi hep son gün son dakika yaparım. Valiz hazırlığıma Beliz hanımınkilerle başladık.

Mayıs ayında gittiğimiz için hem ince hem de kalın kıyafetler aldık. Yine de bavulları esas dolduran ve ağırlaştıran, buradan taşıdığımız kavanoz mamalardı. Normal zamanda hep evde buharlı mama hazırlama aletinde yaptığım çorbaları yedirmeye çalışıyordum (çalışıyordum çünkü emdiği için başka yiyeceklere pek tevazu göstermiyor) ama tatilde öyle bir lüksümüzün olmayacağı görüşündeyim. Bu arada Barselona’da kavanoz mamaları Türkiye’den taşımanın ne kadar gereksiz olduğunu anladım. Her yer taze meyve, taze meyve suyu cennetiydi. Pek çok köşede yemeğe hazır taze meyve salatası ve meyve suları satan yer var. Hazır mamalar da gırlaydı. Neyse kıyafetleri ve mamaları saymazsak; bol bol ıslak mendil, ilaç çantası( ateş düşürücü şuruplar, burun için serum fizyolojik, kabızlık için fitil, derece, pişik kremi, bir de alerji için şurup), dolu bez, küçük boy şampuan, lif ve vücut kremi; bir küçük bir büyük havlu, tarak, şapka, puset, kanguru (çok iş gördü), tatilde okuma kitabı, yumuşak oyuncak, bir top, ve odada yerde rahat emeklesin diye yere sermelik geniş bir örtü.

Tabii büyük valiz bunlarla dolunca biz kendimize daha az eşya aldık ve bir büyük bir küçük valiz ile bu işi tamamladık.

Öncelikle uçak seyahatimizden başlayalım. Daha önceden bir tanıdığımız beni uçak kalkarken ya da inerken bebeklerin kulaklarının ağrıyabileceği konusunda uyarmıştı (Hatta benim de başıma birkaç kez geldiği için ne feci bir acı oluğunu biliyorum. Sakız çiğneyip burun damlası kullanmanızı tavsiye ediyorum). Bebek için de yapılabilecekler arasında ilk aklıma gelen şey emzirmek oldu. Zaten emmeyi çok seven bir bebek olduğu için hiç zorluk çekmedik. Hem gidişte, hem de dönüşte boynuma emzirme örtüsünü takıp azıcık emzirdikten sonra Beliz uçağın uğultusuyla neredeyse tüm yol uyudu J

Havaalanından apart otelimize kadar taksiyle gittik. Kaldığımız yer de çok iyiydi. Tam “La Rambla” caddesinin göbeğindeydi. En süperi de asansörlü metro girişi tam kapımızın önündeydi. Bu arada her yer olmasa da çoğu metro durağında asansör mevcut olduğu için pusetle rahat ediliyor. Açıkçası biz yürümeyi seven bir aileyiz. Dolayısıyla neredeyse her yere yürüdük. Sadece “Park Güell” ve eşim isteği için gittiğimiz FC Barcelona Camp Nou stadına otobüs ve metroyu(buranın çıkışında asansör yoktu ve çıkışta stada bayağı yürüdük) kullandık. Bizim sevgili kızımız pusette rahat durmadığı için kanguruyu da hep yanımızda taşıdık.

İlk gün; kaldığımız yere yakın olan La Boqueria markete gittik. Mükemmel bir pazardı. Girişinden taze meyve tabağı alıp içerideki peynir tezgahlarını gezdikten sonra marketin girişine yakın bir yerde leziz deniz ürünleri tabağı yedik. Beliz de burada ilk kavanoz mamasını yedi. (sebzeleri sevmedi, en iştahlı yediği sütlaçlar oldu) Günün ilerleyen saatlerinde “La Rambla’dan” aşağı sallanarak limana gittik. Benim de çileden çıktığım yer burasıdır. Nedeni belli olmayan bir şekilde Beliz’i bir ağlama krizi tuttu. Ne yaptıysak susturamadık. Pusetin üstünde hemen altını değiştirdim, örtümü alıp emzirdim, kucakta gezdirdim vb. ama nafile. Limandan çıkana kadar sakinleşmedi. Dönüşe geçmeden limanın oradaki Akvaryuma gittik. Burası Beliz’in epey dikkatini çekti. Sonunda rahatladı  Zaten ilk gün olduğu için sağa sola bakınarak sallana sallana dolaştık.

İkinci günümüzde ünlü mimar Antoni Gaudi’nin meşhur evlerini dolaştık. Bugün şansımıza hava çok sıcaktı. Buralarda dolaşmaya gitmeden size bir uyarı. Erken gidin. Sıralar çok uzun. Biz ilk olarak Casa Batllo’ya gittik. Daha erken olduğu için sıra çabuk ilerledi. Hemencecik içeri daldık. Puseti hiç yukarı çıkarmadık; aşağıda görevlilere teslim edip Beliz’i kanguru da dolaştırdık.  Burası Beliz’in de çok hoşuna gitti. Biraz içeride dolaşan insanlar, biraz evin değişik şekilli yerleri derken çok rahat dolaştık. İkinci durağımız Casa Mila’da (La Pedrera) sırayı görünce caymamıza ramak kalmıştı ki “bir daha ne zaman geleceğiz” deyip Çağrı kendini feda edip sıraya girdi. Biz kızlar da gölge bir banka çöktük. Hatta fırsattan istifade yine Beliz emme keyfi yaptı. 1,5 saatin ardından artık kıyamadım, Beliz kucağımda Çağrı’nın yanına gittik. Garibanımızın terini sildik kiii o da ne??? Önden müze görevlisi bize doğru gelip Beliz’i işaret ederek “siz sırada mısınız?” dedi. Bizden olumlu yanıtı alınca hoop içeri giriverdik. Bu yüzden “sıraya Bebeğiniz ile girmek faydalı olabilir” notunu ekleyelim. Burada da pusetimizi aşağıda bırakıp terasa kangurumuzla çıktık. Terasta yine Beliz iyi vakit geçirdi. Bacalara uzuuun uzun baktı.

Buradan çıktıktan sonra bir kafede oturup bir şeyler atıştırdık. Beliz de kavanoz sebzesinden iki kaşık alıp hemen kavanoz muhallebisine yöneldi. En azından midesine anne sütü dışında da bir şeyler girdiği için seviniyorum. Anne sütü dışında pek bir şey yemek istemiyor maalesef.

Sokaklarda aheste aheste dolaşıp bir iki Gaudi’nin evini de dışarıdan gördükten sonra apart otelimize döndük. Beliz’i hemen yatağın üzerine koyunca rahatladı. Bütün gün, yok kanguru, yok puset, yok kucak derken zavallım emeklemeyi çok özlemiş. Bir kendine geldi.

Ertesi gün La Sagrada Familia bazilikası ve Güell parkını gezdik. Otelden çıkıp yürüyerek bazilikaya yürüdük. Burada yukarı çıkarken puset ve hatta bebeği yanınıza alamıyorsunuz. Bu yüzden önce Esra ve ben çıktık. Sonra biz Beliz’i devraldık Çağı çıktı. Üstelik çıktıktan sonra başka kapıdan iniyorsunuz bilginize. Daha sonra Park Güell’e gidişimiz tam bir eziyet oldu. Sanırım bu gün için kötü bir güzergâh seçtik. Otobüsten indikten sonra çok yürüdük ve inanılmaz bir yokuş çıktık. Park’a geldiğimizde dolaşmak için hiç enerjimiz kalmadı. Önce girişteki kafede oturup soluklandık. Beliz hanım da meyve püresi yedi. Daha sonradan Parkı da şöyle bir gezdik ama pek keyfini süremedik. Hem yorgunluk hem sıcak bizi perişan etti. Bir dahaki sefere ilk Park Güell’e giderim hem de bu sefer sokakta önünden geçip binmediğimiz yürüyen merdivenleri kullanarak. Böylece yokuşu tırmanmaya gerek kalmaz!!!

Dinlenmiş olarak kalktıktan sonra toplu taşıma kullanarak Camp Nou stadına doğru yola çıktık. Metro çıkışında asansör bulamadık dolayısıyla tabanvay çıktık. Beliz hanım da pusetinde mışıl mışıl uyuduğu için birimiz önden birimiz arkadan tutup tüm merdivenleri çıkardık. Hem de çıktıktan sonra bayağı yürüdük. Neyse ki stadın içi güzeldi. Beliz orada da emdi ve rahatladı. Babasıyla da ilk stat deneyimini yaşadı. çekti. Artık gece Beliz huysuzlanmaya başladı. Sanırım bayağı yoruldu. Her ne kadar bebekliyiz yoğun bir program yapmayalım diye düşündüysek de gelmişken görebildiğimiz kadar görelim dedik. Belki bebek için çok iyi bir yöntem değil. Bundan daha azını dolaşmalı insan.

Son günümüzde uçağımız öğleden sonra olduğu için bavulları toplayıp oteldeki küçük resepsiyonvari odaya bıraktık sonra da metroya atlayıp sahile gittik. Orada biz güzel bir pizza yedik, Beliz de bir sütlaç götürdü ve otele geri dönüp bavulları aldık. İki metro aktarması (ki biri eziyet oldu çünkü maalesef çıkışında asansör yoktu) havaalanına direk ulaştık.

Eve geldiğimizde anladık ki Beliz’e tatil yetmiş. İnanılmaz rahatladı ve çok mutlu oldu. Orada genelde kucakta olduğu için evde fıldır fıldır her yere emekledi.